Vrijdag Zindag nr. 50

6 gedachten over “Vrijdag Zindag nr. 50

  1. Dag André,
    De tijd blijft een boeiend thema, of het nu gaat om het door de handen glippen of om het stil zetten of om het stil staan. We hebben er geen vat op, maar we moeten het ermee doen.
    Voor mij blijft tijd vooral van belang in relatie tot het besteden ervan. De onbekende duur van de ons toegemeten tijd, maakt van kloktijden Bloktijden, om “er iets moois van te maken”. Er is veel lelijks. Zonde van de tijd!
    Groet,
    Wim

  2. Zo herkenbaar. Daardoor schoot me dit te binnen:

    Uren, dagen, maanden, jaren, Vliegen als een schaduw heen…

    Bijna twee eeuwen geleden sloeg de schrik de schrijver Rhijnvis Feith over het verglijden van de tijd al om het dichtershart.

  3. Dag André,
    Een korte reactie. Je hebt het over de taal, iemand die uit de tijd gaat.
    Het opvallende is dat ik, opgegroeid in die taal, dit nooit heb gehoord.
    Je gaat, denk ik, dus ook niet uit de tijd.
    Maar wel werd en wordt (wel minder) gezegd: Hij is uit de tijd. (Mien va is oet de tied. Mien va en moe bint oet de tied)
    Zij hebben geen tijd meer.
    Wanneer iemand niet de gelegenheid heeft je te spreken, dan zegt deze: ik heb geen tijd.
    Het hebben van tijd en het er zijn als handelende mens horen bij elkaar.
    Willem

  4. Mooi onderwerp om bij te mijmeren, zeker als je wat ouder wordt. Je beleving van tijd wordt dan anders: geen of nauwelijks meer een wekker, vóór het opstaan je afvragen welke dag het vandaag is, bijzondere momenten uit je verleden (vreugdevolle of verdrietige) worden belangrijker dan de formele feestdagen, wat ook geldt voor uitzien naar vreugdevolle en warme momenten met familie en vrienden.
    Jef

  5. Beste André,

    Herkenbaar hoe we leven met de tijd en eraan onderhevig zijn, ook al is het een uitvinding van de mensen, die klokken en horloges.

    Regelmatig voel ik me een slaaf van de tijd, en erdoor ingehaald, hij vliegt regelmatig en ik ben veel tijd kwijt aan het zoveel mogelijk leven in het nu: het ultieme ervaren van oneindigheid in een seconde.

    Ik ben me er ook erg van bewust, nu ik kinderen heb, hoezeer mijn tijdservaring veranderd is, Vroeger duurde de zomervakantie jaaaaaren, leek het wel. Nu denk ik elke oudejaarsavond: hej, ik weet nog als de dag van gisteren dat we hier de vorige keer ook zo stonden met een oliebol.

    Die tijd vind ik wel een sympathieke poging van de mens om controle over het leven te krijgen. Soms denk ik wel eens: we hebben dat nodig als mensen, om te leven met de illusie dat het maakbaar is, al is het maar een fractie. De tijd helpt daarbij.

    Heel af en toe overstijgen korte momenten de tijd, dan is een moment een eeuwigheid. Dat ervoer ik afgelopen week, toen ik na een intensieve dag bij familie op bezoek was met het gezin, waar we zouden blijven eten.
    Zittend op de grond tegen de verwarming sloeg ik het tafereel gade van mijn zoontje op schoot bij zijn oom, mijn schoonmoeder in de keuken, mijn dochter die aan tafel een spelletje deed met opa, en mijn man die genoot van het gesprek met zijn broer.

    Een gouden moment. En het voelde tijdloos. Ik heb het goed op mijn netvlies gebrand.

    Hartelijks, Maaike

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.