Dag André,
Aanvankelijk dacht ik: “daar is geen speld tussen te krijgen”. Maar soms volgt op denken na-denken. In dit geval over “…de zinvolle en functionele aanpassing aan je persoonlijke levensomstandigheden…”. Aanpassing aan welke versie van het Boeddhisme? De vergelijking met de varianten in het Christendom gaat naar mijn mening niet op, want je hebt het niet over “het” Boeddhisme maar over varianten.
De slotzin vind ik weliswaar pakkend, maar ik verslik me erin, en lijkt me niet vruchtbaar voor een intra-religieuze dialoog, tenzij de waarheid in het midden ligt.
Met dank en hartelijke groet,
Wim Noomen
Dag André. Paul van de Velde heeft als wetenschapper helemaal gelijk, westers boeddhisme is niet gelijk Aziatisch boeddhisme. Maar de vele vormen van het boeddhisme in Azië zijn ook bepaald niet gelijk aan elkaar, er zijn enorme verschillen tussen het meditatieve en het populaire boeddhisme enz.
Er wordt in christelijke kringen wel eens gezegd dat Jezus de vele vormen van christendom die menen op hem terug te gaan niet zou herkennen als hij nog eens rond zou neuzen. Ikzelf heb in India de vervreemdende ervaring gehad dat ik Indiase priesterstudenten in het Latijn hoorde zingen omdat dat nu eenmaal de katholieke wereldtaal zou zijn, terwijl men tegelijkertijd een indigenous, inheems christendom wilde propageren. In het christendom dat door missionarissen uit Portugal naar Japan werd gebracht en daar aanvankelijk een behoorlijke invloed kreeg, werd de christelijke god ‘Deus’ genoemd, zodat dat Latijnse woord voor Japanse christenen een persoonsnaam werd, zoals wij over Zeus of Donar spreken. De Joodse JHWH zou zijn oude hoofd schudden. Maar zo gaan de dingen in de verspreiding van religies naar tijdperk en plaats nu eenmaal. Ons idee van democratie heeft elders in de wereld nu eenmaal ook een andere klank.
Eerlijk gezegd kan ik me voorstellen dat een boeddhabeeld in de tuin of in de gang helemaal niet hoeft te verwijzen naar een levensbeschouwing, maar dat men op gekleurde tuinkabouters uitgekeken is. Ik voel m’n eigen hooghartigheid erin dat ik helemaal niet wil weten wat tot dit soort keuzes aanleiding geeft. Ik vond het artikel in Trouw heel interessant en veelzijdig. En voelde me bevestigd, ook in jouw column, André, in de opinie dat elk individu op een andere wijze in de facetten van zijn eigen religie gelooft en z’n voorliefde richting geeft.Voor mijn gevoel wordt daarmee het verschil tussen de godsdiensten verkleind, of we het willen of niet, en de interreligieuze discussie minder belangrijk dan een dertig jaar geleden.
Corry
Dag André, ik vind het heel mooi dat je er zo creatief mee omgaat. Voor mij verduidelijkt het idee van een voortschrijdende openbaring alles. Voor het eerst in de geschreven wereldgeschiedenis kunnen we de aarde in een geheel overzien en zien we ook de gevolgen van de verschillende openbaringen van God voor de tijd en plaats waarin ze verschenen. Ik noem als voorbeeld: Abraham ± 1500 voor Christus. Krishna ± 1500 v.C. Mozes± 1230 v.C. Zoroaster ± 700 v.C. Boeddha ± 550 v.C. Christus ± 30 na C. Muhammed ± 610 n.C, De Báb 1844 n.C. Bahá’u’lláh 1863 n.C. Allen kregen hun openbaring van een hogere macht, die wij in Nederland God noemen.
Dag André,
Aanvankelijk dacht ik: “daar is geen speld tussen te krijgen”. Maar soms volgt op denken na-denken. In dit geval over “…de zinvolle en functionele aanpassing aan je persoonlijke levensomstandigheden…”. Aanpassing aan welke versie van het Boeddhisme? De vergelijking met de varianten in het Christendom gaat naar mijn mening niet op, want je hebt het niet over “het” Boeddhisme maar over varianten.
De slotzin vind ik weliswaar pakkend, maar ik verslik me erin, en lijkt me niet vruchtbaar voor een intra-religieuze dialoog, tenzij de waarheid in het midden ligt.
Met dank en hartelijke groet,
Wim Noomen
Het lijkt een open deur, maar dat zijn we ons vaak niet bewust. Was dat maar zo, wrsch hadden we dan een verdraagzame samenleving. Bedankt. E
Dag André. Paul van de Velde heeft als wetenschapper helemaal gelijk, westers boeddhisme is niet gelijk Aziatisch boeddhisme. Maar de vele vormen van het boeddhisme in Azië zijn ook bepaald niet gelijk aan elkaar, er zijn enorme verschillen tussen het meditatieve en het populaire boeddhisme enz.
Er wordt in christelijke kringen wel eens gezegd dat Jezus de vele vormen van christendom die menen op hem terug te gaan niet zou herkennen als hij nog eens rond zou neuzen. Ikzelf heb in India de vervreemdende ervaring gehad dat ik Indiase priesterstudenten in het Latijn hoorde zingen omdat dat nu eenmaal de katholieke wereldtaal zou zijn, terwijl men tegelijkertijd een indigenous, inheems christendom wilde propageren. In het christendom dat door missionarissen uit Portugal naar Japan werd gebracht en daar aanvankelijk een behoorlijke invloed kreeg, werd de christelijke god ‘Deus’ genoemd, zodat dat Latijnse woord voor Japanse christenen een persoonsnaam werd, zoals wij over Zeus of Donar spreken. De Joodse JHWH zou zijn oude hoofd schudden. Maar zo gaan de dingen in de verspreiding van religies naar tijdperk en plaats nu eenmaal. Ons idee van democratie heeft elders in de wereld nu eenmaal ook een andere klank.
Eerlijk gezegd kan ik me voorstellen dat een boeddhabeeld in de tuin of in de gang helemaal niet hoeft te verwijzen naar een levensbeschouwing, maar dat men op gekleurde tuinkabouters uitgekeken is. Ik voel m’n eigen hooghartigheid erin dat ik helemaal niet wil weten wat tot dit soort keuzes aanleiding geeft. Ik vond het artikel in Trouw heel interessant en veelzijdig. En voelde me bevestigd, ook in jouw column, André, in de opinie dat elk individu op een andere wijze in de facetten van zijn eigen religie gelooft en z’n voorliefde richting geeft.Voor mijn gevoel wordt daarmee het verschil tussen de godsdiensten verkleind, of we het willen of niet, en de interreligieuze discussie minder belangrijk dan een dertig jaar geleden.
Corry
Dag André, ik vind het heel mooi dat je er zo creatief mee omgaat. Voor mij verduidelijkt het idee van een voortschrijdende openbaring alles. Voor het eerst in de geschreven wereldgeschiedenis kunnen we de aarde in een geheel overzien en zien we ook de gevolgen van de verschillende openbaringen van God voor de tijd en plaats waarin ze verschenen. Ik noem als voorbeeld: Abraham ± 1500 voor Christus. Krishna ± 1500 v.C. Mozes± 1230 v.C. Zoroaster ± 700 v.C. Boeddha ± 550 v.C. Christus ± 30 na C. Muhammed ± 610 n.C, De Báb 1844 n.C. Bahá’u’lláh 1863 n.C. Allen kregen hun openbaring van een hogere macht, die wij in Nederland God noemen.