Vergeef me, maar ik heb over deze Zindag een opmerking/aanvulling.
Het woord geloof heeft etymologisch de betekenis van vertrouwen (in). Vertrouwen hebben is een rationele actie in iets of iemand.
Het woord geloof in het materialistische denken is meer verbonden met credo quia absurdum, toegeschreven aan Tertullianus (3e eeuw CE), en daardoor verbonden geraakt met irrationaliteit. Op zich is iets geloven omdat het absurd is inderdaad absurd.
Persoonlijk denk ik dat de mens, niet alleen de moderne, maar eerder kon men zijn mond moeilijk open doen, in de loop van de tijd het vertrouwen inderdaad is verloren, niet in het geloof, maar in de kerk. Een organisatie die zoveel ongein heeft uitgehaald als de kerk en alle kerken tevens, verdient in onze ogen geen vertrouwen meer, het is verspeeld. Een enkeling kan door het instituut kerk heen zien en zijn geloof bewaren. Maar velen, geïnfecteerd door het quia absurdum virus kunnen dat niet, en dit gevoegd bij het verloren vertrouwen haken zij af, definitief en onherstelbaar.
Vreemd, maar misschien ook wel logisch, nu wordt de geloofsfaculteit van de mens, met name die in het transcendente, daardoor kennelijk niet aangetast. De mens blijft geloven, maar dat geloof is geïndividualiseerd, versplinterd zelfs en niemand kan iets zeggen ten nadele van het geïndividualiseerde geloof van een ander, hoe zot het ook voorkomt. Complottheorieën zijn er te over inmiddels. Complottheorieën vallen paradoxaal genoeg in de quia absurdum categorie. Ze zijn immers niet te bewijzen, noch te ontkrachten, net als geloof.
Geloven in wetenschap is dus in werkelijkheid vertrouwen op wetenschap, als onkritisch gedaan misschien ook niet ongevaarlijk, net zo als ‘blind’ vertrouwen op geloof van welke religieuze soort ook. Men weet niet meer wat men kan geloven, versterkt door nepnieuws, en in de toekomst ook nog eens AI. Dan is het niet vreemd dat niet alleen in de kerk mensen afhaken, maar in de maatschappij ook. Zie de genoemde complottheorieën.
Erachter zit, denk ik, de diepgevoelde wens naar een houvast dat Waar is. Helaas, de moderne mens moet het zonder doen en kan dat houvast alleen in zichzelf vinden, dus in zijn vertrouwen op het eigen oordeel. Maar daar is veel werk voor nodig en niet iedereen is bereid dat werk te verzetten.
Er is een mooi boek van Ajahn Brahm geheten: Who ordered this truckload of dung? De stapel mest voor je eigen deur gelegd, door niemand, moet je zelf wegkruien, al of niet met plooibaar taalgebruik, lees dus spel.
Dag André,
Vergeef me, maar ik heb over deze Zindag een opmerking/aanvulling.
Het woord geloof heeft etymologisch de betekenis van vertrouwen (in). Vertrouwen hebben is een rationele actie in iets of iemand.
Het woord geloof in het materialistische denken is meer verbonden met credo quia absurdum, toegeschreven aan Tertullianus (3e eeuw CE), en daardoor verbonden geraakt met irrationaliteit. Op zich is iets geloven omdat het absurd is inderdaad absurd.
Persoonlijk denk ik dat de mens, niet alleen de moderne, maar eerder kon men zijn mond moeilijk open doen, in de loop van de tijd het vertrouwen inderdaad is verloren, niet in het geloof, maar in de kerk. Een organisatie die zoveel ongein heeft uitgehaald als de kerk en alle kerken tevens, verdient in onze ogen geen vertrouwen meer, het is verspeeld. Een enkeling kan door het instituut kerk heen zien en zijn geloof bewaren. Maar velen, geïnfecteerd door het quia absurdum virus kunnen dat niet, en dit gevoegd bij het verloren vertrouwen haken zij af, definitief en onherstelbaar.
Vreemd, maar misschien ook wel logisch, nu wordt de geloofsfaculteit van de mens, met name die in het transcendente, daardoor kennelijk niet aangetast. De mens blijft geloven, maar dat geloof is geïndividualiseerd, versplinterd zelfs en niemand kan iets zeggen ten nadele van het geïndividualiseerde geloof van een ander, hoe zot het ook voorkomt. Complottheorieën zijn er te over inmiddels. Complottheorieën vallen paradoxaal genoeg in de quia absurdum categorie. Ze zijn immers niet te bewijzen, noch te ontkrachten, net als geloof.
Geloven in wetenschap is dus in werkelijkheid vertrouwen op wetenschap, als onkritisch gedaan misschien ook niet ongevaarlijk, net zo als ‘blind’ vertrouwen op geloof van welke religieuze soort ook. Men weet niet meer wat men kan geloven, versterkt door nepnieuws, en in de toekomst ook nog eens AI. Dan is het niet vreemd dat niet alleen in de kerk mensen afhaken, maar in de maatschappij ook. Zie de genoemde complottheorieën.
Erachter zit, denk ik, de diepgevoelde wens naar een houvast dat Waar is. Helaas, de moderne mens moet het zonder doen en kan dat houvast alleen in zichzelf vinden, dus in zijn vertrouwen op het eigen oordeel. Maar daar is veel werk voor nodig en niet iedereen is bereid dat werk te verzetten.
Er is een mooi boek van Ajahn Brahm geheten: Who ordered this truckload of dung? De stapel mest voor je eigen deur gelegd, door niemand, moet je zelf wegkruien, al of niet met plooibaar taalgebruik, lees dus spel.
Groet en fijn Pinksterweekend,
Jan Willem
waarheid als een koe
aannemen en vertrouwen
twijfel overwint