Wat mij interesseert is waarom wij iets als “van blijvende waarde” beschouwen bij het opruimen. Zijn we bang de band met het verleden te verbreken en blijven we daarin ons houvast voor het heden en wellicht de toekomst zoeken? Ook als die band knelde? Dat kan, want van fouten leert men.
Vanuit mijn eigen opruimervaring is mij deze vraag bijgebleven: “Voor wie maak ik ruimte?” Mijn antwoord was en is: “Voor mijn nabestaanden”. Moet de last van het verlies worden verzwaard door de op te ruimen kilo’s papier die ik, met genoegen én tegenzin verwerkte?
Voor mij ligt de waarde van het opruimen hierin, dat wat overblijft de mogelijkheid biedt anderen daarmee te verrijken. “Typisch Pap” is mij dan dierbaarder dan ”Wat, had hij daar óók belangstelling voor?”.
Nog eens nadenken over “De altruïstische opruimer” en “De egobevestiger”
Dag André,
Wat mij interesseert is waarom wij iets als “van blijvende waarde” beschouwen bij het opruimen. Zijn we bang de band met het verleden te verbreken en blijven we daarin ons houvast voor het heden en wellicht de toekomst zoeken? Ook als die band knelde? Dat kan, want van fouten leert men.
Vanuit mijn eigen opruimervaring is mij deze vraag bijgebleven: “Voor wie maak ik ruimte?” Mijn antwoord was en is: “Voor mijn nabestaanden”. Moet de last van het verlies worden verzwaard door de op te ruimen kilo’s papier die ik, met genoegen én tegenzin verwerkte?
Voor mij ligt de waarde van het opruimen hierin, dat wat overblijft de mogelijkheid biedt anderen daarmee te verrijken. “Typisch Pap” is mij dan dierbaarder dan ”Wat, had hij daar óók belangstelling voor?”.
Nog eens nadenken over “De altruïstische opruimer” en “De egobevestiger”
Was opnieuw een mooie Denk Druppel!
Groet,
Wim Noomen